Scheenä rorä Keeasche, lachä äna aan,
ann die alladigschde, kemmt ma nua schlecht draan.
Die hängke ganz owä, enn dä dennä Äscht,
on off so a Lääda, steht ma nett so fescht.

Onnam Baam genn flott se enn dä Mund gestoch,
newebäi gefft noch dä Ääma vollgebroch.
Dann genn se vaschafft als Kuche, Marmelad,
foa Keeaschepangkuche langt dä Räschd noch grad.

Met Keeascheoaringe wa als Kennd ma froh,
harä urä Spass, dat es haut ach noch so.

©Margareta Bouillon-Adams, Juli 2014