So langsam hat ent doch geschafft,

no all däa Wenndazäid,

hat all sein Kräfte offgerafft,

dä läddschde Froschd noch foatgeschafft,

endlich es et so wäit.

 

Dä Ooschdahaas wa aach schon do,

obwohl die Wisse fäischd,

die klääne Kenna ware froh,

suchde die Aaija lo on lo,

dat Werra mescht do näischd.

 

Voam Hous noch alles baddschisch läit,

doch dut sich wat em Gaade,

et es wai wirklich aan da Zäit,

de Lenz es do - et es so wäit,

lang muschde mia ach waade.

 

©Margareta Bouillon-Adams 2010