2. Advent

Et steppt onn haust, emm Wenndawald,

onn ach dä Veelscha ess et kalt,

se duggä sich sesamme.

Alles es trief, ganz groo enn groo,

dä kaldä Wend, paift arisch schroo,

em Oowe wärme Flamme.

 

Wai freat ett ach noch, on herjee,

jaus es ett glatt, dat ess nett schee,

do muschdä gut offpassä.

On haschde dann aan gladdä Schuu,

dann reddschde ous, awa emm Nuu,

fällschde enn die Schneemassä.

 

Dä Wennd, de weat so langsam stell,

et weht niemie so arisch well,

et kommä als so Schaurä,

alles ess wäiß, so ganz vaschneet,

bess dä wai wirklich ganz vageet,

dä Wennda, dat kann daurä.

©Margareta Bouillon-Adams