Erzähler:
Emm Hous woo dää Peeda gewòònd hadd, waa emma äbbes lòss. Die zwoo Schwäschdare vonn dämm Peeda waare liewe Määd. Dadd ännd haad lange blònnde Zäbb onn hadd Äliesabädd gehääsch onn da Modda geglesch, dadd annare Määre waa ed Roosmarie onn waa säi Vadda gehoudsd onn gespoudsd. Ed waare zwoo stollse Määd, die nedd soo durrischdrief waare wie dää Peeda onn dämm säi Fräind dää Jaakob.
Eeaschd geschda hann die zwee Drawande da Grooß ousem Hous nòmòòl dadd Pissdebbe vaschdòch. Doo waa nòmòòl Kommeedi emm Hous.
Elisabeth:
„ Modda, woo ham|mia nuua uure Peeda häa. Maa männd nedd, dadd dää uure Bruura ess“.
Modda:
„Jòò,jòò, äisch wääs ed aach nedd, wämm dää nòòschleed.
Elisabeth:
Da Mangel nò mòòl, wadd hamma medd dämm schonn ousgestann. Äämòòl mussen dòch Vastand krie´e.“
Rosemarie:
„Glaafschd dou nòch an Häggse“? [ hadd flodd dadd Roosmarie geruuf onn gelachd.]
Erzähler:
Die Modda hadd nuua abgewungk, wadd solld se aach mache.
Modda:
„Kommd dia Määd, ma hann nòch Aarwed. Mia well jò all denòòwend off die Kerrmes|mussigk enn die Weeadschaffd ge`e“.
Rosemarie:
„Jòò, onn dää Peeda muss dehääm blaiwe, dää ess jòò noch vill se klään“.
Elisabeth:
„Wadd e Glegg, dann ställd en aach niggs aan“.
Erzähler:
Na hòffendlisch. Ed waa Kerrmess|samschdach onn nääwe em Dällwings Maria, off dääa grooßa Wiss, waa schonn dadd Keddekarrussäll offgebaud.
Nadeealisch waare dää Peeda onn dää Jakob schon dòò hinn gelaaf omm alles se ennspäggzie`eaare.
Peter:
„Dänòòwend ess en da Weeadschafft Dannsmussigk“.
Jakob:
„Ja onn, mia derrwe jòò dòch nedd dòhinn“, [saad knaadschisch dää Jaakob.]
Peter:
„Dann lorre mia uus halld äbbes ennfalle“.
Jakob:
„Wie männschde dadd lòò? Mia kenne dòch nedd off dääa Dannsmusigk aschaine, wadd männschde dann, wadd dann bai uus dehääm lòss ess“. [ saad offgereeschd dää Jaakob]
Peter:
„Ai jòò, dadd kenne ma nedd. Nuua wail main zwoo Schwäschdarre bissi ällda senn wie äisch, derrwe die off die Mussigk ge´e. Mäi Vadda onn main Modda ge´e aach."
Nuua äisch darrf nedd. Bestemmd muss äisch denòòwend nòmòòl medd da Grooß Rommecubb spille. Dòò hann äisch gaa kää Luschd devòòa“. [saad dää Peeda läärisch]
Jakob:
„Onn äisch hugge aach dehääm domm romm onn muss off mäi klääne Bruura offbasse, wail die annare aach all enn die Weeadschaffd ge`e“.
Erzähler:
So waared dann aach. Dää Peeda hadd medd da Grooß Rommecubb gespilld onn dää Jaakob hadd merrem langwailije Gesichd dehääm gehuggd onn Kennamääre bai saim Bruura gespilld, biss ed Zäid waa, ennd Bädd se ge`e. Aach dää Peeda hadd emm Bädd gelää, konnd awwa nedd schlòòwe. Off äämòòl märgkd en, wie ääne Stäänscha ann die Schaif geschmess hadd. Flodd waaren ous|em Bädd onn hadd die Fennschda off gemach. Nadeealisch, dää Jaakob. Dää konnd aach nedd schlòòwe, haad sisch rousgeschlesch onn waa nòch enn da Dònngkelhääd onnawääs.
Peter:
„ Wadd schaffschd dou dann nòch lòò“. [haad dää Peeda gepeschbadd]
Jakob:
„Fròò nedd soo domm onn komm, ma ge´e mòò ann die Weeadschafd schbegeleeare, renn kenne ma jòò nedd“,
Erzähler:
saad dää Jaakob onn haad sisch die Hannd fòòred Moul gehall, dòmedd|en nedd solld gehooad gänn.
Dabba hadd sisch dää Peeda aangezoo onn ess ous|em Fennschda rousgekrawweld òòn dann senn die zwee ann dadd Keddekarrusäll ganng. Dòch dòò waa aach schonn alles zabbe duuschda. Nuua enn da Weeadschaffd waa nòch Lischd onn ma hadd nòch Stemme gehooad. Amm Karrussäll konnd ma sisch guud vaschdobbele onn vo die zwee waared spannend, die grooße Laid se beobachde, die soo nòò onn nòò ous da Weeadschaffd hääm ganng senn. Mansch ääne haad nòch gesong, annare hann ganns scheen geschrangkeld, soo alls härren se die Wäästaija nimmi.
Jakob:
„Waaschainlisch sevill Branndewain“ [haad dää Jaakob gepeschbadd]
Erzähler:
Onn die zwee hann enn die Hänn gegiggeld. Plään hann se gemach, wadd se amm annare Daach aanställe ginnge onn soo hadd dää Peeda nedd meddkried, dadd sain Modda onn sain Schwäschdarre schonn hääm waare, nuua dää Babba waa nòch seregg bliev enn da Weeadschaffd onn hadd nòch medd dämm Rainòld ääne getrongk.
Meddlawaile waa|red aarisch spääd onn die zwee Buuwe senn mied wooad.
Jakob:
„Peeda, äisch muss misch wai hääm schaffe. Nedd dadd off äämò mäi Bruura wach weead onn äisch senn nedd dòò onn ousadämm senn äisch waile aach mied onn well enn mäi Bädd“.
Peter:
„Ess guud, äisch schläische misch wai aach hääm, dann bess mòrrije“.
Erzähler:
Soo ess jeere saina Wää ganng awwa, dadd Schlemmschde waa fòa dää Peeda, dadd ää enn dääa Dongkelhääd allään hääm ge´e muschd, wail dää Jaakob ennem annare Ägge gewòònd haad. Wail|enn soo ä bissi Angschd kried haad, ess|en flodda ganng wie sonschd onn wie|enn dòò amn Dänngkmòòl waa märgkd|en, Schridde henna sisch. Ed Häadds ess|em ball enn sain kòadds Lärraboggs gereddschs onn ää hadd sisch nedd getraud, rommsegugge.
Allso ess|en waira ganng. Die Schridde waare emma nòch henna|remm.
Wai muschd en ab|bieje onn haad gehòffd, dadd dää dää henna|remm waa, en anna Rischdung ennschlaae gänng – awwa, nää, henna|remm waare emma noch die Schridde. Òò jää, wadd solld en nuua mache, alle Muud haaren sesammegeholl onn ess ste`e bliev onn haad gelouschdadd. Alles waa muggs maisje stell. Kään Schridde hadd maa mee gehooad. Dää Onnhäämlije henna imm waa wool aach ste`e bliev òrra ab|geboo orra vaschwonn. Villäischd haad ää sisch dadd aach nuua enngebilld. Dann ess dää Peeda nòmmò droff lòss ganng. Dirräggd waare die Schridde henna imm aach nòmmò dòò onn fòòa louda Anngschd haarem schonn de Schwääß off da Stiea gestann. Wai harren bekäbbd, lòò waa ääne henna|rem häa.
Woomeelisch nòch dää Laua òòne Kòbb, vonn dämm die Grooß emma vazeeld haad.
Òò jää. Wai ess dää Peeda awwa lòss onn hadd ball Blòòrare ann die Fieß kried soo ess|enn gerannd. Niggs haaren mee meddkried, wadd henna|rem lòss waa, ää ess nuua gerannd. Änndlisch waaren dehääm. Fòòa da Housdia haaren flodd de Schlessel, dää emma off da Fenschdabangk gelää hadd geholl, hadd die Dia offgespäadd onn waa emm Housfluua. Ed Häadds haarem emm Halls geklòbbd onn ää hadd nòò Loffd geschnabbd wie ä Fesch ann Lannd. Awwa wadd waa wai! Ann die Housdia hann Fäischdschlää gebummd onn dann hadd enn Stemm jaus geruuf:
Vadda:
„Ai dann lòss misch aach nòch renn, lòò ess däi Babba.“!
©Margareta Bouillon-Adams
