Startseite
 
HomeemailImpressum
Aktuelles | Vereine | Gemeinde Damflos | Tourismus | Kirche
 
 
 
 
 
 

Pfarrbrief und mehr ...

 
  • You do not have the Flash plugin installed, or your browser does not support Javascript. Both are required to view this Flash movie.

    Dadd Moofa

    Dä Peeda hadd alle gebòdd dehääm gelaijad, dadd ää aach änndlisch e Moofa hann well, soo wie sain Fräinde emm Dorref.

    Dämm Babba, dä medd Audos onn annare Maschinne niggs am Huud haad, hadd dadd gaanedd gefall onn ää wolld näischd dòòmed se duue hann. Emma waaren de|gäänd, wänn dää Peeda nòmòò medd dämm Moofa aangefongk hadd. Ed waa säid Woche digg Loffd emm Hous, wie ma so seed. Die Modda waa dòò schonn annischda enngeschdälld onn waa dann aach devòòa, dass dä Peeda änndlisch ä Moofa krie´e solld. Soo hadd se amm Babba geschwäddsd:

    „Ai Mann, dann lòss doch dämm Buu sain Frääd ann soo|em Moofa. Die annare Buuwe emm Dorrf faare jòò aach medd soo Moofas, nuua uure muss emma noch se Fuuß tabbe. Geschda hadd dää Fridds|en mòòl off saim Moofa ä bissi faare gelòss. Doo waa uure Peeda stolls wie Buddsch.“

    „Fraa, saa nuua wai beschd dou aach noch defòòa soo ä Gerääd bäi|seschaffe, säid wann haschd dou wai aach so Flause emm Kòbb? Hadd uure Peeda wai genuch gelaijadd onn däisch rommgried.?“

    „Wadd häschd gelaijadd, off jeere Fall senn äisch devòòa onn miea hann aach schonn enn Härmeskäll ä gebrouchded ann da Hannd“

    „Wie schonn ännd ann da Handd, geffd ma dann gaa|nimmi gefròòd, alls Vadda – orra wie.“

    „Ai sischa geffschd dou gefròòd. Wai gäff daim Häadds ä Rugg onn saa jòò. Dadd Moofa ess gebrouchd onn aach gaa nedd soo daija.“

    Onn soo hann die zwoo nòch lännga menanna deschbedeead ween dämm Moofa. Änndlisch hadd dä Babba enngewellischd onn amm annare Daach ess dadd gebrouchde Moofa vonn Härmeskäll braachd wooad, òrra villmee, nòò Dammfloss gefaa wooad.

    Dää Peeda hadd gestraald iwwa ed gannse Gesischd, wie dadd Moofa omm Hoof gestann haad, dä Babba hadd nuua kòadds geguggd onn saad:

    „Äisch hugge misch nedd lòò droff – guggd wie de dòòmedd klòòa kemmschd.“

    Die Modda hadd sisch fóa de Peeda gefrääd. Schnäll hadd dää Vakäufa noch enn Tuua aklääad, wie dadd Moofa angeträäd weead onn wie dadd medd Gaas onn Brämms ess onn dann hadd die Modda dadd Moofa bezaald onn die Sach waa pärfäggd. Dää Vakäufa waa fòadd onn Modda, Vadda onn Peeda hann omm dadd Moofa romm gestann onn gestaund alls wääa dadd Dennge ä Wälldwonna.

    Ed waa en schwadds Puch MS 50, Äänzilinda zwoo Taggd onn haad soo Annadhallef Pe-Äss medd Kedde|aantrief. Gaas onn Brämms waare amm Länngaa.

    „Soo wai proweeare|näisch dadd Moofa aawa sofòadd ous,“ saad dää Buu. „Bass bloss off“, hadd dää Babba schonn geruuf. Dää Buu säddsd sisch off dadd Moofa onn hadd schonn amm Gaas gefenngad.

    „Aanträäre muschde wai“ haad die Modda geruuf. Dää Peeda hadd geträäd onn geträäd, awwa dadd Moofa ess nedd aangesprong. „Äisch hann jò gläisch gesaad, lossd die Fennga devonn“ saad dä Babba, „awwa nää dadd Dennge muschd jòò off de Stebb bäigeschaffd gänn“. „Ed geed nedd Babba“, saad vazwaifeld dää Peeda. „Äisch well näischd medd dääa Maschinn lòò se duue hann, dadd hann äisch jò gläisch gesaad. Vakaaf se amm bäschde waira, dann ess|se ousem Hous,“ saad dää Babba. „Ai Mamma, dann gugg dou dòch mòò.“, hadd dä Peeda gebäddeld.

    „Da jä!, wänn dai Vadda schonn nedd guggd. Hall mòòl fäschd, äisch säddse misch mòòl droff onn proweeare.“, saad tròddsisch die Modda.

    Koum haad se off dämm Moofa gehuggd, haad se aach schonn dä Gaasgreff amm Weggel onn medd dämm linge Fuuß soo fäschd aangeträäd, dadd ousem Ouspuff dischde, blòòe Raachwollge rouskomm senn. Irrjendwie ess dadd Dennge dann lòss ganng, medd da Modda enn da blòò gebluumelda Kiddelschooadds droff. Onn foadd waa se.

    Dää Peeda ess iea nòòegerannd „Hall wai aan Mamma, hall aan“, „ai wie dann?“ schraid die nòch onn waa schonn Rischdung Onnadòrref. Dä Vadda haad omm Hoof gestann wie soo ä Jammalabbe onn memm Kòbb gerisseld onn geschraaid:

    „Òò jää, òò jää“ Onnadässe ess die Modda off|em Moofa alls waira gefaa,wail se jòò die Brämms nedd vonn haad. Se muschd längke onn offbasse, dadd se nedd ä Stoadds drääd .

    So ess se ann da Kerrisch vòòabäi komm, woo ed Greeda onn ed Maarie baijenanna gestann hann.„Waa dadd lóó nedd ed Frieda off dämm knaddrije Deng lòò“, hadd ed Greeda ganns astaund dadd Maarie gefròòd. „Da liewe Laid, jòò en Fraa hann isch aach akannd. Männschde dadd wääa ed Frieda gewääschd. Ai da Manngel. Dadd kann jò gaa nedd senn“, saad dadd Maarie. „Wänn äisch darred saaä, ed was ed Frieda. Komm ma gee´e mòò baijed Hillde, villäischd wääs dadd mee“, saad ed Greeda. Onn dann senn die zwoo Fraalaid fóadd ganng. Dadd Frieda waa onnadässe schonn onnfallfräi biss henna die Gääada komm onn ann de Leeascha roff wairagefaa. Dä Stebb ess nuua soo gefloo onn die Kiddelschooads hadd nedd aarisch gewärremd. Ed Frieda muschd sisch konnsändreeare onn ess dann emm grooße Booe amm Kerrioff rous komm onn dann die Haubdstròòß ronna.

    Godd sai Dangk, wäil kää Betrieb onn nedd vill Audos off da Stròòß waare, dadd hädd bees ousgeeä kenne onn irrjänndwie ess ed annd stee`e komm. Gaa nedd wäid vonn iejarem Hoof fòadd. Flodd ess dää Peeda hinngerannd „Mamma, Mamma, ess da ach niggs passead?“, harr|enn offgereeschd gefròòd. „ Nää, nää, äisch senn nuua dräggisch wie|en Wudds, dää gannse Stebb hann|isch enn maine Hòòa onn miea ess kalld. Lòò, holl dadd Denng onn schiewed off de Hoof. Äisch faare nimmi demedd“, saad se onn ess ennd Hous renn geschrangeld.

    Vonn dääa lòò Faad muschd se sisch eeaschd emòòl aholle onn dä Vadda, dää vadarrad emma noch omm Hoof gestann haad, aach.

    Fòòa da Kerrisch awwa waa soo äbbes wie ä Männsche|offlaaf. Dräi Fraalaid hann baijenanna gestann onn zwoo hann medd Hänn onn Fies dòròmm gefuchdeld onna dredda Fraa äbbes klääad.

    ©Margareta Bouillon-Adams

     

    Verfasst von: Margret Bouillon-Adams
    Bearbeitung auf Damfloser Platt: Karl-Heinz Kaub
    Rollenverteilung:
    Erzähler: Karl-Heinz Kaub
    Vater: Stefan Pink
    Peter: Matthias Bauer
    Hilla: Margret Bouillon-Adams 
    Frauen vor der Kirche: 
    Margret Bouillon-Adams und Marika Bauer

    Casting: Audio- und Webteam Damflos
    Schnitt: Stefan Pink

    Mit freundlicher Unterstützung von audiyou.de

  • Das Mofa

    Bild: pixelio.de

    Der Peter hat andauernd zu Hause geleiert, denn er wollte auch ein Mofa haben, so wie seine Freunde im Dorf. Dem Vater, der mit Autos und anderen Maschinen nichts am Hut hatte, gefiel dies gar nicht und er wollte auch nichts damit zu tun haben. Immer war er dagegen, wenn der Peter nochmals mit dem Mofa anfing. Es herrschte – wie man so sagt – dicke Luft im Haus. Die Mutter war da schon anders eingestellt und war auch dafür, dass der Peter endlich ein Mofa bekommen sollte. So sagte sie zu ihrem Mann:

    „Ei Mann, dann lass dem Buben doch seine Freude an so einem Mofa. Die anderen Jungen im Dorf fahren ja auch mit so Mofas, nur unserer, der muss zu Fuß gehen. Gestern hat ihn der Fritz mal mit seinem Mofa ein bisschen fahren lassen. Da war unser Peter ganz stolz.“

    „Frau, sag nur du bist jetzt auch dafür, so ein Gerät beizuschaffen, seit wann hast du jetzt auch solche Flausen im Kopf? Hat unser Peter jetzt genug geleiert und dich rumgekriegt?“

    „Was heißt geleiert, auf jeden Fall bin ich dafür und wir haben auch schon in Hermeskeil ein gebrauchtes Mofa an der Hand.“

    „Wie schon eins an der Hand, wird man als Vater der überhaupt nicht mehr gefragt – oder wie?“

    „Ei sicher wirst du gefragt. Jetzt gib deinem Herz ein Ruck und sage ja. Das Mofa ist gebraucht und auch gar nicht so teuer.“

    Und so diskutierten die Beiden noch länger miteinander wegen dem Mofa. Endlich willigte der Vater ein und am anderen Tag wurde das gebrauchte Mofa von Hermeskeil gebracht, oder besser gesagt, es wurde nach Damflos gefahren.

    Der Peter strahlte übers ganze Gesicht, als das Mofa auf dem Hof stand, der Vater schaute nur kurz und sagte:

    „Ich setze mich nicht da drauf – schau wie du damit klar kommst.“

    Die Mutter freute sich mit ihrem Sohn. Schnell erklärte der Verkäufer noch, wie das Mofa angeht und wo Gas und Bremse waren und dann bezahlte die Mutter und die Sache war perfekt. Der Verkäufer war weg und Mutter, Vater und Peter standen um das Mofa herum und staunten, als wäre das Ding ein Weltwunder.

    Es war eine schwarze Puch MS 50, Einzylinder 2 Takt und hatte so 1,5 PS mit Kettenantrieb. Gas und Brems waren am Lenkrad.

    „So jetzt probiere ich das Mofa sofort aus“, sagte der Junge. „Pass bloß auf“, rief der Vater. Schon saß der Junge auf dem Mofa und fingerte am Gas.

    „Antreten musst du jetzt“, rief die Mutter. Der Peter versuchte dies, aber das Mofa sprang nicht an. „Ich habe ja gleich gesagt, lasst die Finger davon“, sagte der Vater, „aber nein, das Ding musste ja sofort beigeschafft werden“. „Es geht irgendwie nicht Papa“, sagte verzweifelt der Peter. „Ich will nichts mit der Maschine zu tun haben, dass habe ich ja gleich gesagt. Verkaufe sie am besten weiter, dann ist sie aus dem Haus“, sagte der Vater. „Ei Mama, dann schau du doch mal“, bettelte der Peter.

    „Na gut, wenn dein Vater schon nicht hilft. Halte mal fest, ich setze mich mal drauf und probiere“, sagte trotzig die Mutter.

    Kaum saß sie auf dem Mofa, hatte sie auch schon den Gasgriff am Wickel und trat mit dem linken Fuß so kräftig auf das Pedal, dass aus dem Auspuff dichte, blaue Rauchwolken herauskamen. Irgendwie ging das Ding dann los, mit der Mutter in der blau geblümten Kittelschürze drauf. Und weg war sie.

    Der Peter rannte ihr nach. „Halt jetzt an Mama, halt an.“ „Ja wie denn?“, schrie diese noch und war schon Richtung Unterdorf. Der Vater stand wie ein Jammerlappen auf dem Hof, schüttelte den Kopf und schrie:

    „Oh je, oh je.“ Unterdessen fuhr die Mutter auf dem Mofa immer weiter, weil sie ja die Bremse nicht fand. Sie musste lenken und aufpassen, dass sie keinen Sturz drehte.

    So kam sie an der Kirche vorbei, wo die Greda und die Marie zusammen standen.

    „War das hier nicht die Frieda auf so einem knaddrigen Ding?“, fragte erstaunt die Greta die Marie. „Ihr lieben Leute, eine Frau habe ich auch erkannt. Glaubst du das war die Frieda. Das kann doch gar nicht sein“, sagte die Marie. „Wenn ich es dir sage, es war die Frieda. Komm wir gehen mal zur Hilde, vielleicht weis die mehr“, sagte die Greda. Und dann gingen die beiden Frauen weg. Die Frieda war unterdessen schon unfallfrei bis in die Gartenstraße gekommen und fuhr an den Lärchen vorbei weiter hoch. Der Staub flog nur so und die Kittelschürze hielt nicht besonders warm. Die Frieda musste sich konzentrieren und fuhr im großen Bogen am Friedhof vorbei wieder auf der Hauptstraße.

    Gott sei Dank herrschte kein Betrieb und es waren auch nicht viele Autos auf der Straße, denn das hätte böse ausgehen können und irgendwie blieb die Frieda dann stehen. Gar nicht weit von ihrem Hof entfernt. Schnell rannte der Peter hin:“ Mama, Mama, ist dir auch nichts passiert?“ , fragte er aufgeregt „ Nein, nein, ich bin nur dreckig wie eine Wutz, den ganzen Staub habe ich in meinen Haaren und mir ist kalt. Hier, nimm das Ding und schiebe es auf den Hof. Ich fahre nicht mehr damit“, sagte sie und ging etwas mitgenommen ins Haus.

    Von dieser Fahrt musste sie sich erstmal erholen und der Vater, der immer noch ganz verstört auf dem Hof stand, auch.

    Vor der Kirche aber war so etwas wie ein Menschenauflauf. Drei Frauen standen zusammen und man sah, wie zwei mit Händen und Füßen herumfuchtelten und der einen Frau etwas erklärten.

    ©Margareta Bouillon-Adams

     

     

     

Baugebiet Großer Röder

    download

Home email Impressum