Startseite
 
HomeemailImpressum
Aktuelles | Vereine | Gemeinde Damflos | Tourismus | Kirche
 
 
 
 
 
 

Pfarrbrief und mehr ...

 
  • You do not have the Flash plugin installed, or your browser does not support Javascript. Both are required to view this Flash movie.

    Ein unheimlicher Mitfahrer

    Es ereignete sich in der Zeit, in der die Leute noch keine Autos hatten. Nur der Hackethal, weil der Doktor war und die Emmi, die war Hebamme, die hatten eins. Und Straßenlampen gab es auch noch nicht, höchstens Laternen, die haben dem ein oder anderen heimgeleuchtet.

    Genau in der Zeit ist es passiert. Die Spukgeschichte vom unheimlichen Mitfahrer, oder wie man so etwas nennen soll.

    Es war nämlich so:
    Der Mann, um den es hier geht, stammte aus dem benachbarten Saarland und war nach Damflos verheiratet. Er hat immer bei der Buss gearbeitet, ihr wisst schon, bei der Mariahütte. Ja, von seinem Heimatdorf bis auf die Buss war es ja zu Fuß nicht so weit, aber von Damflos aus schon. Und so ist der brave Mann jeden Tag, den Gott an den Himmel gebracht hat zu Fuß von Damflos Richtung Züsch durch den Äwasch Wald (Wald zwischen Otzenhausen und Neuhütten) zu seiner Arbeit gegangen. Bis zu dem Tag, an dem er ein Fahrrad bekam. Das war vielleicht eine Erleichterung. Ein Fahrrad, das hatte noch lange nicht jeder. Auf jeden Fall war das für den Mann sehr nützlich.

    Den ersten Morgen ist er losgefahren mit seinem neuen Fahrrad. Ihr müsst euch vorstellen, keines mit Gangschaltung wie heute, aber immerhin, er war stolz drauf. So hat er dann sein Fahrrad gedrückt, den Berg hoch Richtung Züsch, bis er an den Damfloser Friedhof kam. Ab da konnte er sich auf sein Fahrrad draufsetzen und treten. Aber was war jetzt? Das Fahrrad hat sich so schwer von der Stelle bewegt als ob hinten auf dem Gepäckträger noch einer draufsitzen würde. Der Mann hatte sich umgedreht und geschaut. Es war keiner zu sehen, auf dem Gepäckträger. Nein, nein, dachte der Mann, das da kann doch nicht sein und hat getreten und gestrampelt, bis er ins Schwitzen kam. Und so ungefähr gegenüber von der Waldwiese, da ging es dann wieder leichter auf dem Drahtesel. Komisch war das. Und so hat er einen Weg fortgesetzt bis er auf seiner Arbeit bei der Buss war. Und abends ist er denselben Weg wieder heimgefahren wie morgens. Auf seinem Fahrrad. Und als er dann wieder am Friedhof vorbei kam, nun was war das – das Fahrrad wurde schwerer und schwerer. So etwas Seltsames aber auch. Na ja. Der Mann hat auf die Sache zuerst nichts gegeben. Aber als sich das alles jeden und jeden Tag wiederholt hat, war es ihm nicht mehr einerlei.

    So langsam wurde ihm die Sache unheimlich und der bekam Angst. Eines Abends fasste er sich ein Herz und erzählte seiner Frau alles. Oh, Maria und Josef! Die Frau erschrakt sich sehr,als sie davon hörte. Ja, jetzt war guter Rat teuer. Hier konnte nur noch der Baudoux helfen, der Pastor.

    Das wollte der Mann eigentlich nicht aber er wollte auch nicht mehr den unheimlichen Mitfahrer auf seinem Fahrrad haben, oder was auch immer das war. So langsam kam es ihm nämlich furchtbar vor und wenn er von weitem den Friedhof sah, bekam er schon Hühnerhaut. Was blieb ihm daher anderes übrig, der Mörsdorf musste von allem erfahren.

    So haben es die zwei braven Leute dann auch gemacht.

    Gott sei Dank wusste der Baudoux Rat.
    Morgens in aller Frühe ging er mit dem Mann und dem Fahrrad aus dem Haus auf die Arbeit. Der Mann hat geschoben, der Baudoux ging daneben und hat gebetet. Kaum als die zwei an den Friedhof kamen und der Mann sich auf sein Fahrrad setze war er wieder da, der unheimliche Mitfahrer. Hinten auf dem Gepäckträger. Und das Fahrrad war so schwer wie Blei und ließ sich kaum treten. „Jetzt“, sagte der Mann, „jetzt sitzt er wieder hinten drauf, Herr Pastor. Ich habe kaum Kraft zum Treten“. In dem Moment besprenkelte der Baudoux Weihwasser über das Fahrrad und den erschrockenen Mann. Dann sprach er noch ein Gebet und sagte, dass es sich bestimmt um eine arme Seele handele, die keine Ruhe gefunden habe, aber jetzt bestimmt ihre Ruhe hätte. Nun ja. Wir hoffen mal das Beste. Uns so kam es dann auch.

    Ob ihr es glaubt oder nicht. Der Mann hatte von dem Tag an Ruhe. Kein Mitfahrer. Kein schweres Fahrrad mehr. Was für ein Glück. Und Angst brauchte er auch nicht mehr zu haben, wenn er am Friedhof vorbei kam.

    ©Margareta Bouillon-Adams

  • Ä onnhäämlije Meddfahra

    Zeichnung "Der unheimliche Mitfahrer" von Laura Adams
    Zeichnung "Der unheimliche Mitfahrer" von Laura Adams

    Ed waa enn däa Zäijd, in däa die Laid kään Audos haare. Nua dä Haggedal, wail dä Doggda waa, onn die Emmi, die waa nämlich Hewamm, die haare ännd. On Stróßelambe haared aach noch nedd gänn, heegschdens so Landare, die hann dä ääne orra annare hääm geläischt. Genaau enn däa Zäijt erred passead.
    Die Spugkgeschichd vom onnhäämlije Meddfahra, orra wie ma so äbbes nänne soll..

    Et waa nämlich so:
    Däe Mann, omm dä ed lòò gehd, waa ous ämm benóhbadde Saargebiet nóó Damflos vahäirad. Ä haad emma off da Buss geschaffd, dia wess schon, off däa Mariahedd. Jóó, von dämm saim Dorf bess off die Buss waa ed jóó se Fuus nedd so wäid,awwa von Damflos.On so ess dä braawe Mann jere Daach dä Godd an de Himmel braachd hadd se Fuus von Damflos Richdung Zesch durrich dä Äwaschwald off sain Arwedd gang. Bess off dää Dach, wo enn dóó ä Faahrad kried hadd. Dadd waa vielläischd en Aleichterung. Ä Faahrad, dadd haad noch lang nedd jeera. Off jeere Fall hadd dadd dämm Mann genezdt.

    Dä easchde Morrije ess ä dann lóss medd saim naue Faahrad. Diea missd ouch voastelle - kännd medd so Gangschaldung wie haud, awwa emmahinn, ä waa stolls droff. So hat ä dann säi Faahrad gedreggdt, dä Bärrisch eroff Richdung Zesch, bess ä an de Damfloser Kerijoff komm es. Ab dóó konnd ä sich droffsäddse on trääre. Awa wadd waa wai? Dadd Faahrad ess jóó so schwäa von da Stell gang als wie wenn dó henne omm Gepäggträja noch ging ääne droff hugge! Dä Mann hadd sich rommgedrähd onn gegugkd. Ed waa awwa, kääne se siä, off dem Gepäggträja. Nää nää, daachd dä Mann,dadd lóó kann doch nedd senn und hadd gedrääd on gestrambeld, bissen ennd Schweddse komm ess. Onn so onngefäa gentiwa von däa Waldwiss, dóó harred dann nómmó läischda gang off saim Dróóhdesel. Komisch waa dadd. Onn so hadd ä säi Wääh foadgesäddsd, biss off sain Arwedd off da Buss. On óówens,dann ess ä dä sällwe Wääh wie morrijens nómmól hääm gefaah off saim Faahrad, on wie ä dóó nómmó am Kerrijoff voabäij komm ess, aij wadd ä Schlaach - dadd Faahrad ess alls schwäara  genn. So äbbes Sältsames awwa ach. Na ja.

    Dä Mann hadd se easchd näisch droff gänn off die Sach. Awwa wie sich dadd jeere on jeere Dach wirraholl hadd, dóó waared dämm nimmi äänalai.

    So langsam ess dämm die Sach onnhäämlisch gänn onn ä hadd gegkrould. Onn äänes óówens haren sich ä Häadds gefassd onn dad saina Fraa vazehld. " Jesses Maria Josef". Die hadd ball äbbes aan sich kried wie ed dódevon gehoad hadd. Jóó, wai waa guure Róod daija. Lóó konnd nua noch dä Baudoux hellwe, dä Paschdoa.
    Dadd wolld dä Mann aijendlich nedd, awwa ä wolld aach nimmi dä onnhäämlije Meddfahra off saim Faahrad, orra wadd dadd aach emma waa. So langsam ess- em dadd nämlich grailisch vóakomm, onn wenn ää nua schonn von Wairjem dä Kerrijoff gesieh haad, harren schon Hienahoud kried. Wadd essem dann annischda iwwarisch bliev, dä Baudoux muschd dódevon afahre.
    So hann die zwai brawe Lait et dann aach gemach.

    Gott sei Dank woschd dä Baudoux Róód.
    Morrijens enn alla Frieh ess ä medd dämm Mann ousem Hous medd dämm Faahrad off die Arwedd gann. Dä Mann ha geschoof, dä Baudoux nääwe drahn ess getappd onn hadd gebääd. Koum wie die zwóó ann dä Kerrijoff komm senn onn dä Mann sich off säi Faahrad gehuggdt hadd, dóó waaren nómmó dóó – dä onnhäämlije Meddfahra. Henne off dem Gepäggträja. Onn dadd Faahrad waa schwäa wie Bläij vóa se trääre. „Waij“, saad dä Mann,“waij huggd enn nommo droff, Herr Paschdor. Äisch paggen ed koum fóa se trääre.“ Onn enn dämm Momänd hellt dä Baudoux dadd Wäijwassa on sprängeld ed iwwa dadd Faahrad onn de gannse aschroggene Mann. Dann haaren noch ä Gebääd geschwäddsd onn gesaad, dass dadd beschdemmd en aarem Seel wäa, die kä Ruh fenne gäng onn waij beschdemmd Ruh gääf. Nó ja. Mia hoffe móól ed bäschd. Onn so war ed dann aach komm.

    Ob dia ed glaafd orra nedd. Dä Mann haadt von däem Daach an Ruh gehadd.Kä Meddfahra. Kä schwäa Faahrad me. Wadd ä Glegg. Onn groule brouchd dä aach nimmi, wenn ä am Kerrijoff vóabei komm ess.

    ©Margareta Bouillon-Adams

Baugebiet Großer Röder

    download

Home email Impressum